Amper drie maand nadat Bart Geernaert zich opwierp als kersverse directeur van Musea Brugge, trekt hij de stekker uit deze nieuwe functie en keert terug naar zijn vorige werkgever: Bistro / Bar De Republiek. Nieuws dat als een shockgolf raast doorheen cultuurminnend Brugge. DBS-cultuurcorrespondent Rik Tammenaers (RT) kreeg Geernaert te pakken voor een exclusief interview dat op diens vraag plaatsvond in Brasserie Raymond.

Snobs

RT: “Bedankt Bart om ons dit exclusieve interview te gunnen, maar waarom afspreken in Brasserie Raymond en niet in je eigen etablissement?”

Bart Geernaert: “Omdat het eten hier beter is tiens! Aangezien we met De Republiek in hetzelfde gebouw zitten als Ciné Lumière zijn we zo goed als verplicht om met seizoensgebonden producten te werken, van lokale leveranciers af te nemen en veel vegetarische en veganistische opties op de menu te zetten. Dat vinden al die hautaine arthouse film snobs ge-wél-dig. Om een voorbeeld te geven: zetten we een simpele croque monsieur op de kaart, dan krijgen we het aan de straatstenen niet kwijt, maar steek een oude stuute onder de grill, smijt er wat groenselbriel op en noem het “pane” en de vraag is niet bij te houden. Geef mij dan maar een goeie filet pur met pepersaus of de vol-au-vent van Brasserie Raymond.”

RT: “Dat is duidelijk. Maar ter zake nu. Op zo’n korte tijd 180 graden je kar keren, dat vraagt zelfs in Brugge om wat uitleg. Hoe is deze radicale ommekeer tot stand gekomen?”

Geernaert: “Het is een beetje een ongeschreven wet dat wanneer je als mens ooit in de loonschaal van directeurs terecht komt, je gedurende je loopbaan toch minstens vijf verschillende directeursposities moet bekleed hebben om serieus genomen te worden in dat wereldje. Ik zit op dit moment slechts op drie. Mijn carrière begon als directeur van gesloten jeugdinstelling Het Entrepot. Erna ben ik zakelijk directeur geworden van amateurtheatergezelschap Vrijstaat O. in Oostende. Al weet ik niet goed of ik deze mag meetellen. Het is daar in Oostende zo marginaal dat iedereen met een strafblad, met minder dan 5 zedenfeiten, 10 geweldplegingen en 30 diefstallen op, er kans maakt om wel ergens directeur te worden. Ik zat daar net onder dus had snel een job.

Na een aantal jaar had ik het wel gehad met die grijze lelijkheid en zerpe stank van Oostende en ben ik teruggekomen naar Brugge om directeur te worden van Bistro De Republiek. Dat was een aantal jaar een easy jobke maar omdat ik er natuurlijk niet jonger op word, moest ik wat vaart maken om aan mijn credibiliteitslimiet van vijf functies te geraken. Dus besloot ik dat het tijd werd om nog maar eens te verkassen.” 

Linkse Leugenpers

RT: “Hoe ben je dan bij Musea Brugge terecht gekomen?”

Geernaert: “Niet te snel jong (slurpt oester binnen). De Musea waren absoluut niet mijn eerste gedacht. Ik aasde in eerste instantie op de functie van curator van Brugge Culturele Hoofdstad 2030. Maar toen ik bij Dirk (De fauw, n.v.d.r.) op zijn bureau zat, zei hij vlakaf “De kans dat Brugge effectief Culturele Hoofdstad van Europa wordt in 2030 is ongeveer even groot als de kans dat Franky (Demon, n.v.d.r.) ooit de Brugse burgemeesterssjerp draagt.” Waarna hij in een zodanige slappe lach schoot dat hij begon te hyperventileren en ik hem heb moeten helpen in een plastic zak ademen. Hij heeft die functie dan maar aan Dalilla Hermans gegeven, enkel en alleen om Stefaan Sintobin (Vlaams Belang) te koeioneren.

Trouwens, nu ik hier toch zo openhartig ben. Heel die retoriek van Dries Van Langenhove die beweert dat alle traditionele partijen, de ‘linkse leugenpers’, de cultuursector en de allochtone gemeenschappen onder één hoedje spelen om de Vlaamse identiteit te vernietigen, dat is dus helemaal geen complot maar absoluut waar hé. In Brugge komen we bijvoorbeeld wekelijks samen met een werkgroep, bestaande uit het college van Burgemeester en schepenen, alle directeurs van de Brugse culturele instellingen, VRT anker Lieven Verstraete, Dalilla Hermans en enkele willekeurige Franstaligen.

Vorige week schitterde Dalilla nog tijdens haar keynote speech rond “Snel en efficiënt omvolken”, Matthijs Goderis organiseert één keer per jaar een groots crossdressing bal en beeldend kunstenaar Sammy Slabbinck geeft dan weer een maandelijkse workshop deepfake fotobewerkingen. In de laatste sessie leerden we beelden creëren die het laten lijken alsof de holocaust écht heeft plaatsgevonden. (lacht) Dat kan blijkbaar heel eenvoudig door recente beelden uit Gaza te nemen, er een zwart-wit filter op te zetten en overal een Davidster op te fotoshoppen. Wist je dat? Btw, ik ga dat interview hier niet te lang kunnen rekken, want om 14.00u hebben we op het stadhuis een gemeenschappelijke lezing van de Koran ingepland.”

Duobaan

RT: “Dan wijken we best niet verder af Bart. Kunnen we het a.u.b. over Musea Brugge hebben?”

Geernaert: “Geduld beste vriend, geduld (giet het restje van de fles champagne uit). Nadat die functie rond Brugge 2030 op een sisser uitdraaide, wou De fauw mij initieel doorschuiven naar Cactus Muziekcentrum om daar uittredend directeur Patrick Keersebilck te vervangen. Maar die laatste had blijkbaar zelf al een deal bedisseld met Nico Blontrock. Toen ik kort erna zag dat bij Het Concertgebouw artistiek directeur Jeroen Vanacker (16) vertrok, zag ik mijn kans schoon om die positie in te nemen. Maar ook daar wou De fauw liever een CD&V pion neerzetten. Minou Esquenet zou met haar 86 lentes beter aansluiten bij het gemiddelde Concertgebouw publiek en zo werd ook deze positie door mijn neus geboord. Uiteindelijk beloofde De fauw mij directeur te maken van Museau Brugge en had ik eindelijk prijs. Toegegeven, ik heb zelf eigenlijk bitter weinig met musea. Het enige Brugse museum dat ik zelf recent bezocht, is het Boudewijnpark. Maar directeur is directeur, dus ik besloot de job aan te nemen.

RT: “Een job die je nog voor je eerste werkdag weer hebt opgezegd. What happened?”

Geernaert: “Zeer snel nadat de deal was gesloten kwamen een aantal adders vanonder het gras gekropen. Zo bleek dat die directeurspositie eigenlijk een duobaan zou worden met Franky Demon. De fauw had nog iets goed te maken bij Franky en had hem eigenlijk die job beloofd. Hij wou echter dat er naar de buitenwereld toe iemand met meer presence en geloofwaardigheid het gezicht zou worden. Ik werd dus zo een beetje als stroman ingezet door de Brugse CD&V. Dat was meteen een eerste grote ontnuchtering, maar omdat ik de dikke pré niet wou verliezen besloot ik het toch een kans te geven.

In mijn aanloopperiode nodigde ik dan maar Franky uit voor een aantal artistiek inhoudelijke brainstormsessies, maar het enige waar hij mee afkwam was het idee om de twee grootste expohallen van het toekomstige BRUSK museum te wijden aan het verzameld werk van Jef Nys (tekenaar Jommeke, n.v.d.r.) en Merho (tekenaar Kiekeboe, n.v.d.r.). Als ik hem op subtiele manier probeerde duidelijk te maken dat ik dat geen goed idee vond voor een state-of-the-art kunstmuseum, begon hij eerst in brabbeltaal te schruwelen om vervolgens als een peuter in hoekje te gaan kruipen met zijn oren toegeduwd. (zucht) Hij heeft erna twee weken met mij niet willen spreken en het is pas nadat hij dan zijn infantiele obsessie voor strips in zijn eigen verkiezingsaffiche kwijt kon dat ik langzaam weer een goeiendag kreeg. Het kalf was voor mij toen echter al verdronken en ik besloot mij terug te trekken uit het hele verhaal.”

RT: “Dus besloot je terug te keren naar je ex-werkgever?”

Geernaert: “Dik tegen mijn goesting, want zo blijft de teller op drie staan. Maar bon, ik zit daar nog even mijn tijd uit tot er iets vrijkomt bij andere culturele spelers als Brugge Plus of Cultuurcentrum.” 

RT: “Je vergeet Kunstencentrum KAAP nog.”

Geernaert: “Wie zegt u? Nooit van gehoord. Zeker dat dit een Brugse organisatie is?”

RT: “Volgens hun website wel, maar ik heb zelf geen idee wie het is of wat ze doen.* In ieder geval wens ik je van harte succes met je verdere loopbaan en wil ik je nog eens bedanken voor dit openhartige interview.”

Geernaert: “Graag gedaan. Toevallig op zoek naar een directeur?”

(RT)

(1) Na het interview hield correspondent Rik Tammenaers een steekproef bij 115.000 Bruggelingen om na te gaan wie al van KAAP gehoord heeft en weet wat ze in Brugge doen. Op één na moest iedereen het antwoord schuldig blijven. Het bleek om de Poolse aannemer Waldek Apreski te gaan, die in het zwart wat toekomstige verbouwingen voor hen zou uitvoeren.