Bert Denantwerpenaere (52) was in allerijl op zoek gegaan naar de laatste inkopen voor zijn isolement. Wanda Brucov (43) had al enkele dagen een snotneus en vond geen zakdoeken meer. Tegelijkertijd reikten ze voor het laatste pak Silky Soft toiletpapier.

"Afblijven, beschimmelde kurk", beet Wanda hem toe. Bert verstijfde. Voor wat leek wel een eeuwigheid keken ze elkaar diep in de ogen. De wereld vervaagde rondom hem. Wanda week niet. "Godverdomme, achterlijke plank. Moet ik op je NIEZEN misschien?", schreeuwde Wanda nog, maar Bert week niet. Daar in de GB aan de Scheepsdalelaan had hij zijn hart verloren aan een Poolse blondine.

Bert gaapte haar aan. Hemd uit de broek, vlekken spaghettisaus op het hemd, geen fraai zicht. Hij hoestte wat en plots was de volledige supermarkt verlaten. Het was enkel nog hem en haar. Wat moest hij doen? "Je mag ze hebben, bleke TRUT. Hopelijk stik je er in, scheve cloaca", Bert's stem trilde. Voor hij het wist had hij haar vast. Wanda roerde zich niet. Laten begaan, dacht ze, als ik meega kan ik zijn huis leegroven, de sul. Zonder een woord verlieten ze al een nieuw Mozeskoppel hoestend en niezend de supermarkt.