Het is intussen een week geleden sinds de aankondiging van de nieuwe Vlaamse regering onder Mathias Diependaele. Hoog tijd dus om de nieuwe minister-president beter te leren kennen, en zijn link met Brugge te onderzoeken.
"Ik ga niet liegen - mijn schoonouders zijn inderdaad van Sint-Pieters", steekt Diependaele van wal, "ik heb het daar bijzonder moeilijk mee gehad, maar ik heb ermee leren leven."
Mathias - of mogen we Matman zeggen - vertel over hoe je te weten bent gekomen dat je schoonouders van Sint-Pieters zijn?
Ik ken mijn vriendin, René Desmet (67), al sinds mijn zestiende. We hebben elkaar leren kennen in het Zeepreventorium in De Haan, waar ik indertijd een studentenjob deed. Ik kuiste de toiletten, waar René me regelmatig aanstaarde alsof ze me op mijn bek wilde slaan. Ik was er echt bang van. Gelukkig bleek ze gewoon geconstipeerd te zijn, en liep het erna wel los. Al snel waren we een dolverliefd koppeltje.
Enkele maanden later wanneer René haar babyvet kwijt was, gingen we samenwonen in Meetkerke. Tijdens de verhuis vermeldde ze terloops dat haar vader van de Berkenstraat op Sint-Pieters is. Ik was net bezig met het servies uit te laden - meteen alles tegen dek. Mens dat kwam binnen. Ik zat aan de grond. Ik ben zes maanden lang in de drank gevlogen en erna was ik een ander, diep getekend mens. Die jolige Mathias van vroeger, die was afgestorven.
"Mens dat kwam binnen."
Enkel haar vader is van Sint-Pieters dus? Dat valt dan nog mee?
Wacht - ik ben nog niet klaar. Na die zes maanden heb ik me herpakt en zijn we naar Zottegem verhuisd. Een nieuwe start. René vond Meetkerke altijd al te druk en te hautain. In Zottegem vonden we ons huidig appartementje en werd René zwanger. Toen we bij de dokter waren voor een echo van de baby, zagen we plots dat de foetus een koevoet en een zak wiet vast had. Toen wist ik het: haar ma was van de Sint-Pieters Molenwijk. Vanbinnen brak ik.
"René vond Meetkerke altijd al te druk en te hautain."
Ik wist het direct. Ik zei tegen mezelf, Mathias jong - Matman - dat wordt hier weer zes maanden drank en drugs. Misschien zelfs een match van Antwerp. Ik ging totaal ontsporen. Maar gelukkig was René er voor me.
René heeft je erdoor geholpen?
Nee integendeel jong - die zaagde zo hard aan mijn kop dat ik een permanente migraine had gekregen en niet meer kon drinken. Dat heeft me gered. Intussen zaten we ook al aan vier kinderen en René wou blijven doorkweken. Ons appartementje was veel te klein, het dak lekte en al onze buren waren aggressieve racisten. Meer en meer sijpelde Sint-Pieters ons leven binnen. Er was geen ontkomen aan.
"René wou blijven doorkweken."
Enkele maanden later, nadat ik de kleinste opnieuw uit de bak was gaan halen, liep ik toevallig langs het lokaal hoofdkwartier van de N-VA in Zottegem. Dat stond helemaal leeg, Ik dacht - ik ga dat hier kraken en dan kan ik op mijn gemak sigaretten smoren op een campingstoeltje. Ja, eens Sint-Pieters in je zit, klop je het er niet zomaar uit. Ik heb ermee leren leven. Maar dus zo gezegd zo gedaan: voor drie weken had ik mijn eigen mancave, pure zaligheid. Totdat Bart De Wever plots voor de deur stond. Die ging er uiteraard van uit dat ik bij de lokale N-VA hoorde, en voor ik het wist stond ik op de lokale lijst voor de verkiezingen. De rest is geschiedenis.
