Groot was de consternatie toen Andy Paale, inwoner van Dokwerkersstraat te Sint-Jozef, vorige week maar liefst twintig minuten te vroeg aankwam bij het Huis van de Bruggeling. Onze reporter ter plaatse, Tine Kant, ging langs bij Andy en liet hem zijn verhaal doen.
Andy: “Kwamen twi weken geleden me me krikke botten buuten uut de Vespa en ken me paspoor uut men anden loaten gletsen, rechte de rioolpit in. Kmoestigen dus no ’t Huus van de Bruggelink goan vor een nieuwen. Wanning wil me velo nie vermaken, dus kmoestigen met den otto goan.
Normol riejek ton no de Warandebrugge. Dien is ton osan gesloaten, dus riejek ton deure no Schipsdolle wo dak een olf eure vot roawe lucht stoan, ton go Schipsdolle ook toe, riejek weere no de Warande en ton no tstationg. Ol bie ol zieje toch een klein eurtje oender boane van Sint-Joowzef no tstationg. Nu, je got noois roaden, de Warandebrugge was toch wel nie open zeker?? Kosten der azo over rieën! En azo ziekik antieden, zelfs vi te vroeg angekommen…”
Meer absurd grote vrachtschepen, afgewisseld met kleine irritante toeristenbootjes moeten ervoor zorgen dat de bruggen weer constant gedraaid staan.
Volledige afzondering
In een reactie hierop liet burgemeester Dirk De fauw weten: “Al jaren ijveren wij voor de volledige afzondering van Sint-Jozef en Sint-Pieters. Hoe minder die marginalen over de ringvaart komen richting centrum, hoe liever we het hebben. Hiertoe saboteerden we zelfs de Krakelebrug en maakten we die tsjoolders wijs dat we die ergens in 2025 wel zullen herstellen. De rest van de aanpalende bruggen is quasi permanent opgehaald, kwestie hen enige toenadering tot onze binnenstad te ontmoedigen.
Het feit dat de persoon in kwestie zo makkelijk en snel ons centrum kon bereiken is onaanvaardbaar. Wij spraken streng de Vlaamse Waterweg aan en eisten onmiddellijk drukker verkeer op de ringvaart. Meer absurd grote vrachtschepen, afgewisseld met kleine irritante toeristenbootjes moeten ervoor zorgen dat de bruggen weer constant gedraaid staan. En dit zeker tijdens de spitsuren!”
(Tine Kant)
